Het is bijna zover: de zomervakantie zit erop, de scholen gaan weer open, en ik kan alleen maar één ding zeggen: halleluja. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn drie kinderen – 12, 9 en 7 jaar – met heel mijn hart. Maar acht weken zomervakantie is geen vakantie voor ouders, dat is een survivaltraining.
De eerste drie weken zijn nog leuk. Dan is iedereen vrolijk, energiek en gemotiveerd. De kinderen slapen uit, ik heb nog genoeg geduld om drie keer per dag tosti’s te maken, en iedereen heeft zin in de vakantie naar Turkije. Maar daarna, na week vijf, begint het Grote Vervelen. Want dan moeten wij ouders gewoon weer werken, terwijl de kinderen nog steeds rondrennen alsof ze Red Bull door hun aderen hebben.
En geloof me, kinderen die zich vervelen, dat is gevaarlijker dan een losgebroken stier. Ze komen ineens op ideeën als: “Zullen we met waterballonnen in de woonkamer spelen?” of “Kunnen we de kat leren skateboarden?” En voor je het weet, zit jij in een Teams-meeting terwijl achter je de gordijnen druipen van het watergevecht.
Vakantie in Turkije
Maar goed, we zijn dus naar Turkije geweest. Twaalf dagen lang, 45 graden, alsof je in een oven leeft waar de thermostaat stuk is. Je stapt ’s ochtends uit bed, doet de gordijnen open en bam: je voelt je net een frikandel die in de snackbar al te lang onder de warmhoudlamp ligt.
En dan heb je daar nog de beroemde handdoekenleggers. Serieus, wie zijn die mensen die om zes uur ’s ochtends opstaan om een handdoek neer te leggen bij het zwembad? Ik lag nog in coma van de hitte toen de helft van de ligstoelen al waren gereserveerd door Duitsers, Engelsen en zelfs onze eigen landgenoten. Je zou bijna denken dat er geldprijzen te winnen zijn voor “wie het eerste een ligbed claimt”.
Wij hebben uiteindelijk de handdoekenoorlog verloren en zaten dus twaalf dagen lang op plastic stoeltjes naast het kinderbadje. Daar waar je standaard je slipper verliest omdat iemand zijn kanonbal net iets te enthousiast uitvoert.
Drie kinderen, drie agenda’s
Wat het extra gezellig maakt, is dat drie kinderen drie totaal verschillende ideeën hebben van vakantieplezier. De oudste (12) wil vooral gamen en zuchten dat alles “saai” is. De middelste (9) wil élke glijbaan tien keer achter elkaar af. En de jongste (7) denkt dat hij kan onderhandelen over bedtijden met argumenten als: “Het is toch vakantie?”
En ik? Ik wil gewoon vijf minuten rust. Vijf minuten waarin niemand aan me trekt, zeurt of roept: “Mama, ik heb honger!” Maar zelfs dát is een illusie. Rust is voor ouders in de zomervakantie ongeveer net zo onbereikbaar als een vrije ligstoel bij het zwembad.
Terug naar huis
Na twaalf dagen Turkse hitte, na de handdoekenstrijd en na elke avond discussiëren over wie in het bovenste stapelbed mag, kwamen we weer thuis. En toen bleven er nog wéken vakantie over. Wéken waarin ik ontdekte dat kinderen zich thuis nóg sneller vervelen dan op vakantie.
Dan komt de fase dat ze je werkdag verstoren met vragen als:
- “Mag ik een ijsje?”
- “Mag ik nóg een ijsje?”
- “Waarom mag ik geen derde ijsje?”
Of ze staan ineens met een schaar in de hand: “Kijk mama, ik heb mijn eigen pony geknipt!”
Hoera, school!
En nu – eindelijk – is daar de bevrijding. De dag waarop de schooldeuren weer opengaan. De dag waarop ik ze met een brede glimlach afzet bij de poort, terwijl ik bijna een vreugdedansje maak. Want school betekent ritme, school betekent structuur, en vooral: school betekent dat de kinderen eindelijk weer íemand anders hebben om hun eindeloze vragen aan te stellen.
Dus ja, hoera! Acht weken lang waren we een fulltime animatieteam, EHBO-post en snackbalie tegelijk. Nu is het weer de beurt aan de leraren. En ik? Ik drink een koffie. Warm. In stilte.
Daphne de Jong
redactrice westfrieslandpraat.nl
redactie@westfrieslandpraat.nl
Ontdek meer van Westfriesland Praat
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.