Column: ‘De laatste keer naar groep 8’

Vanmorgen keek ik je na terwijl je met je rugzak en je veel te grote schoenen de straat uitliep. Je was onderweg naar groep 8. De laatste keer dat ik je uitzwaai naar de basisschool, de laatste keer dat je tussen de middag misschien nog thuiskomt voor een boterham. Het voelt alsof ik een hoofdstuk afsluit, terwijl jij nog niet eens beseft dat je moeder een brok in haar keel heeft.

Twaalf jaar. Zo lang ben je al bij me. Het lijkt gisteren dat ik je voor het eerst in mijn armen hield, zo klein, zo kwetsbaar, en tegelijkertijd zo levenslustig. Ik herinner me de slapeloze nachten, het eindeloze wiegen, het zoeken naar wat je nodig had. Je eerste lachje dat alles goedmaakte. Je eerste stapjes, dat dappere gescharrel door de kamer. Hoe ik soms dacht: “Dit moment moet ik vasthouden, want het gaat zó snel.” En nu blijkt dat ik gelijk had.

De jaren vlogen voorbij. Je fietste zonder zijwieltjes, en ik juichte harder dan jij zelf. Je eerste schooldag, dat veel te grote rugzakje op je rug en je hand die mijn hand niet wilde loslaten. Het was de start van een nieuw avontuur, waarvan ik nu besef dat het alweer bijna voorbij is. Twaalf jaar: dat is twaalf keer kaarsjes uitblazen, twaalf keer feesthoedjes, stapels tekeningen, voorleesboekjes en Sinterklaasliedjes.

En er waren ook de moeilijke momenten. De nachten dat je ziek in bed lag, gloeiend van de koorts, terwijl ik naast je zat en elk kuchje telde. Het ziekenhuisbezoek toen je arm gebroken was en ik deed alsof ik stoer was, maar van binnen brak ik met je mee. Die keren dat je teleurgesteld thuiskwam omdat je niet gekozen was voor het voetbalteam, of omdat een vriend je buitensloot. Ik heb je tranen gezien, maar ook je kracht. Je leerde telkens weer op te staan, en ik keek trots toe hoe je stukje bij beetje de wereld begreep.

Vandaag is anders. Vandaag besef ik dat mijn rol een beetje verandert. Tot nu toe was ik altijd dichtbij: tussen de middag een boterham samen, een kus voor je weer naar school ging, een praatje over hoe de ochtend was geweest. Straks, in de brugklas, is dat voorbij. Geen rennende voetstappen meer die binnenstormen omdat je honger hebt. Geen natte jas die ik ophang terwijl jij alvast begint te vertellen over je rekentoets. Ik zal moeten wennen aan een stiller huis.

Maar ik weet ook dat dit goed is. Je bent er klaar voor. Je hebt een nieuwsgierige blik, je vraagt steeds vaker dingen die ik niet meer in één zin kan beantwoorden. Je hebt humor, je hebt je eigen ideeën en je begint langzaam maar zeker los te komen. Soms doet dat pijn. Soms wil ik je nog even vasthouden zoals toen je drie was, met je armen stevig om mijn nek. Maar ik gun je die vrijheid. Ik gun je de wereld, met alle fouten, alle vriendschappen, alle ontdekkingen die daarbij horen.

Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan de toekomst. Aan je eerste dag op de middelbare school, hoe je vast te groot doet om te laten zien dat je zenuwachtig bent. Aan je nieuwe vrienden, je eerste schoolfeest, misschien zelfs je eerste verliefdheid. Ik zal je moeten loslaten, maar niet helemaal: want hoe groot je ook wordt, je blijft mijn zoon. Mijn oudste. Degene die mij moeder maakte.

Vandaag liep je naar groep 8. De laatste keer. Morgen weer, en de dagen erna, maar elke ochtend zal ik beseffen dat het aftellen begonnen is. Nog één schooljaar, nog één stap voor de grote sprong. En ik beloof je: ik zal achter je blijven staan, ongeacht hoe ver je wegloopt. Ik zal juichen bij je overwinningen, en stilletjes een traantje wegpinken bij elke nieuwe mijlpaal.

Want dat is wat een moeder doet: ze bewaart de herinneringen, ze voelt de pijn van loslaten, en ze viert het leven dat voor haar kind begint.

Dus ga maar, mijn jongen. Groep 8 wacht op je. En daarna: de wereld.

Daphne de Jong
Moeder van 3 kinderen
redacteur westfrieslandpraat.nl
redactie@westfrieslandpraat.nl