Mist, harde wind, koud, voor Beau Wagemaker de ideale schaatsomstandigheden

HOOGKARSPEL – Afgelopen zaterdag stond de laatste race op natuurijs op de kalender, gereden op het ijs van het Zweedse Luleå. Een afstand van 200 kilometer moest worden afgelegd, afgelopen woensdag reden de schaatsers al 60 en 40 kilometer, en waren die dagen prachtige dagen om te schaatsen, zonnetje, wel frisjes, dat deerde de schaatsers niet. Afgelopen zaterdag waren de omstandigheden helemaal omgeslagen, dichte mist, een ijzige wind die van over het ijs op sommige delen van het parcours de schaatsers vol in het gezicht blies en een temperatuur van boven het vriespunt. Alle ingrediënten waren aanwezig om er een zware wedstrijd van te maken.

Aan de start natuurlijk natuurijsliefhebster Beau Wagemaker uit Hoogkarspel, Beau die als bijnaam Turbeau heeft liet vanaf het begin merken zin te hebben in de race. Om zeven uur vertrokken de dames voor hun 200 kilometer, een paar minuten later de heren voor hun 200 kilometer. De eerste ronde werd rustig gereden, even het ijs verkennen, waar zitten de scheuren, hoe voelt de mist aan en hoe zit het met de wind.

Maar daarna was de vlam in de pan, Brit van Wees van Wokke Marathon ontsnapte uit het peloton en ging een solo avontuur aan. Vanuit het peloton kwam weinig tot geen reactie dus Van Wees mocht wegrijden. Maar het was teveel van het goede voor de B-rijdster, ze werd toch weer ingerekend en het peloton was weer compleet. Niet veel later probeerden 3 dames met daarin Janne Berkhout uit Hauwert het. Ze kregen 3 minuten voorsprong en toen vond het peloton het wel voldoende en zette de achtervolging in, vanaf dat moment vielen ook diverse rijdsters uit het peloton en zochten de kant op.

Op het laatst bestond het achtervolgende peloton nog maar uit zeven rijdsters waaronder Beau Wagemaker, Wagemaker zat als enige van haar ploeg in de kopgroep, daar waar sommige ploegen 2 rijdsters hadden.

Beau deed na afloop haar verhaal aan onze verslaggever: “Door het hoge tempo blijven er maar 7 rijdsters over en dat waren Elsemieke, Esther, Tessa, Tjilde, Eline, Iza en ik.Tjilde, Eline en Iza hadden een teamgenoot in de kopgroep, dus die konden zich goed sparen. Elsemieke deed helaas niet haar werk, waardoor Ester, Tessa en Ik het gat na ronde lang achtervolgen hadden gedicht.  Het was flink afzien en kapot gaan. Het ijs werd ook steeds slechter, vooral achter in was er een groot stuk waar door de dooi de scheuren bijna niet meer te zien waren en je het ‘sneeuw” ijs wegtrapte en je uit balans raakte. Bij het omkeren kregen we volle wind mee en was toen dus extra goed opletten anders kon je lelijk hard vallen.“

Op een paar ronde voor het einde probeerde Beau het dan zelf, maar al snel wist ze dat haar ontsnapping niet zou worden geduld door het groepje achter haar en pakten haar dan ook snel terug. Beau: “De laatste rondes stonden we bijna stil. Hierdoor kon een achtervolgend groepje in de laatste 2km nog weer aansluiten. Hierin zat mijn teamgenoot Carla, Veerle die teamgenoot is van Esther en Iza (die tijdens de eerdere achtervolgen moest lossen). Veerle ging erop en erover en bleef daarna hard op kop rijden voor Esther. Esther ging de sprint al vroeg aan. Ik zat redelijk gepositioneerd, maar kon de 1e aanzet niet volgen.  Ik kwam wel aan het einde snel dichter bij Tessa, maar de finish kwam net te snel waardoor ik 4e ben geworden.“

Voor Beau Wagemaker was het jammer dat ze het podium net misliep, maar ze kan tevreden terugkijken op haar race zeker gezien het ongemak die ze opliep na de races op de Weissensee, ze kreeg last van een spierblessure in haar been.

Voor de marathonrijdsters rest er nu nog 1 race, de finale van het marathonseizoen op kunstijs in Groningen. Daarna is het rusten, en zich gaan voorbereiden op het inlineskaten seizoen.